آئودی ۱۰۰ یکی از مدل‌های خودرو آئودی است. مدل‌های مختلف آئودی ۱۰۰ بین سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۹۴ ساخته شده‌است.

آئودی ۱۰۰ خودرویی است که در زمان خود در بالاترین سطوح تکنولوژی قرار داشته و این خودرو با یک موتور ۱۶۰۰ سی سی (۸۴ اسب بخاری) فولکس واگن در ایران عرضه شد؛ این خودرو اولین خودرویی بوده‌است که با این اندازه و حجم اتاق دارای محرک جلو بوده و چرخ‌های عقب آن فقط بایک اکسل و فنر و موجگیر به اتاق متصل بوده‌است با این حال از نظر تعادل و هندلینگ رتبه بالایی را در خودروهای زمان خود داشته‌است. سیستم کاربراتور آن یکی از پیشرفته ترین‌ها در زمان خود بوده به طوری که با تقریباً ۱۲ سوزن ژیگلور بالاترین راندمان را با کمترین مصرف (میانگین ۸٫۹ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر) داشته‌است.

اولین آئودی ۱۰۰ توسط شرکت تابعه فولکس واگن اتحادیه خودرو در اینگل اشتاد تولید شد و در ۲۶ نوامبر ۱۹۶۸ به عنوان یک سدان چهار درب به نمایش درآمد.

 ورود برند آئودی به ایران به صورت گسترده به سال های دهه ۵۰ شمسی باز می گردد.در آن زمان آئودی به تازگی از اتحاد چند خودروسازی در آلمان تشکیل شده بود و سعی داشت خودروهایی کم استهلاک در برابر بنز و بی ام و تولید کند. اگر در اواسط دهه ۵۰ قصد خرید یک آئودی را داشتید، باید به نمایندگی فروش آئودی واقع در خیابان جیحون مراجعه می کردید. هر چند در آن سال ها بسیاری از خودروسازان بزرگ در ایران دارای نمایندگی رسمی بودند و خودروهای روز دنیا را می توانستید در خیابان های ایران ببینید اما بعضی از برندها سبد فروش گسترده ای نداشتند و آئودی هم این گونه بود. به همین دلیل عمده آئودی های وارد شده به ایران از سری ۱۰۰ هستند. البته به دلیل اجازه واردات شخصی خودرو به کشور نیز خودروهای زیادی از برندهای مختلف از جمله آئودی در دوران گذشته وارد کشور شدندکه تعداد آنها زیاد نیست.

همان طور که می دانید شرکت آئودی یکی از زیرمجموعه های گروه بزرگ فولکس واگن است. از این رو شرکت آئودی مدل ۱۰۰ را روی پلت فرم سری C۱ فولکس واگن ساخت. سری ۱۰۰ در سال ۱۹۶۸ ساخته شد. این خودرو بزرگ ترین خودرویی بود که بعد از ادغام آئودی با فولکس واگن در سال ۱۹۶۴ تولید شد. طراحی آئودی ۱۰۰ بر عهده Ludwig Kraus آلمانی بود. کسی که در کارنامه اش حضور در پروژه پیکان های نقره ای (Silver arrow) و به یادماندنی مرسدس بنز همچون W۱۹۶ و W۱۵۴ دیده می شد. اولین آئودی ۱۰۰ در ۲۶ نوامبر ۱۹۶۸ به جهانیان معرفی شد. این خودرو در ابتدا به صورت سدان چهار در به بازار آمد. در سال ۱۹۶۹ مدل کوپه و یک سال بعد مدل کوپه S نیز وارد بازار شد. پیشرانه ۸/ ۱ لیتری این خودرو به ترتیب در مدل های مختلف دارای قدرتی معادل ۷۹،۸۹و ۹۹ اسب بخار بود. اما در مدل کوپه S از پیشرانه ۱۱۳ اسب بخاری نیز استفاده شد و در سال ۱۹۷۰ هم برای مدل ۱۰۰LS گیربکس اتوماتیک به لیست سفارش ها اضافه شد. هر چند خودروهای آئودی در ایران هیچ وقت به اندازه دو برند هموطن یعنی بنز و بی ام و شناخته نشدند، اما چند سالی است که زمزمه واردات این برند با انواع اسم ها و نمایندگی های رسمی و غیر رسمی به کشور شنیده می شود. در هر حال بالاخره ارباب حلقه ها (اشاره به ۴ حلقه که برند آئودی را تشکیل می دهد) چندی پیش توسط یکی از شرکت های فعال در حوزه خودرو با ۱۰ مدل به صورت غیر رسمی وارد بازار ایران شد، اما حضور این کمپانی در ایران قدمتی بیش از اینها دارد.

آئودی در ایران

ورود برند آئودی به ایران به صورت گسترده به سال های دهه ۵۰ شمسی باز می گردد.در آن زمان آئودی به تازگی از اتحاد چند خودروسازی در آلمان تشکیل شده و سعی داشت خودروهایی کم استهلاک در برابر بنز و بی ام و تولید کند. اگر در اواسط دهه ۵۰ قصد خرید یک آئودی را داشتید، باید به نمایندگی فروش آئودی واقع در خیابان جیحون مراجعه می کردید. هر چند در آن سال ها بسیاری از خودروسازان بزرگ در ایران دارای نمایندگی رسمی بودند و خودروهای روز دنیا را می توانستید در خیابان های ایران ببینید اما بعضی از برندها سبد فروش گسترده ای نداشتند و آئودی هم این گونه بود. به همین دلیل عمده آئودی های وارد شده به ایران از سری ۱۰۰ هستند. البته به دلیل اجازه واردات شخصی خودرو به کشور نیز خودروهای زیادی از برندهای مختلف از جمله آئودی در دوران گذشته وارد کشور شدندکه تعداد آنها زیاد نیست.

تاریخچه سری C

همان طور که می دانید شرکت آئودی یکی از زیرمجموعه های گروه بزرگ فولکس واگن است. از این رو شرکت آئودی مدل ۱۰۰ را روی پلت فرم سری C۱ فولکس واگن ساخت. سری ۱۰۰ در سال ۱۹۶۸ ساخته شد. این خودرو بزرگ ترین خودرویی بود که بعد از ادغام آئودی با فولکس واگن در سال ۱۹۶۴ تولید شد. طراحی آئودی ۱۰۰ بر عهده Ludwig Kraus آلمانی بود. کسی که در کارنامه اش حضور در پروژه پیکان های نقره ای (Silver arrow) و به یادماندنی مرسدس بنز همچون W۱۹۶ و W۱۵۴ دیده می شد. اولین آئودی ۱۰۰ در ۲۶ نوامبر ۱۹۶۸ به جهانیان معرفی شد. این خودرو در ابتدا به صورت سدان چهار در به بازار آمد. در سال ۱۹۶۹ مدل کوپه و یک سال بعد مدل کوپه S نیز وارد بازار شد. پیشرانه ۸/ ۱ لیتری این خودرو به ترتیب در مدل های مختلف دارای قدرتی معادل ۷۹،۸۹و ۹۹ اسب بخار بود. اما در مدل کوپه S از پیشرانه ۱۱۳ اسب بخاری نیز استفاده شد و در سال ۱۹۷۰ هم برای مدل ۱۰۰LS گیربکس اتوماتیک به لیست سفارشات اضافه شد. استقبال از مدل ۱۰۰ مجهز به گیربکس سه سرعته اتوماتیک، آئودی را به ادامه تولید امیدوار کرد و کار به جایی رسید که این شرکت مجبور شد با همکاری فولکس واگن یک خط تولید جدید نیز راه اندازی کند. خط تولیدی که یکی از بزرگ ترین خطوط تولید در آن روزگار صنعت خودرو جهان به شمار می رفت. از سال ۱۹۷۲ پیشرانه ۹/ ۱ لیتری که تا آن زمان تنها در مدل کوپه S به کارگیری می شد، در مدل ۱۰۰GL نیز قابل سفارش بود. تولید مدل ۱۰۰ C۱ به عنوان اولین نسل از خانواده C آئودی در ماه مارس سال ۱۹۷۱ از مرز ۵۰۰ هزار دستگاه گذشت. آئودی تا سال ۱۹۷۶ دقیقا ۸۲۷ هزارو ۴۷۴ دستگاه از انواع مدل های C۱ را تولید کرد که از میان آنها تنها ۳۰ هزار و ۶۸۷ دستگاه مدل کوپه بودند.

با آغاز سال ۱۹۷۶، تولید مدل ۱۰۰C۲ (نسل دوم) با پیشرانه های ۴ سیلندر به حجم های ۶/ ۱ لیتر و ۲ لیتر آغاز شد. از سال ۱۹۷۶ تا سال ۱۹۸۲ پیشرانه ۶/ ۱ لیتری با قدرت ۸۴ اسب بخار و سیستم سوخت رسانی کاربراتوری درون سینه این خودرو جای گرفت. اما مدل ۲ لیتری فقط تا سال ۱۹۷۸ مورد استفاده بود و ۱۱۳ اسب بخار قدرت داشت. در این میان پیشرانه ۱/ ۲ لیتری با ۱۳۴ اسب بخار مجهز به سوخت پاش انژکتوری آن هم برای اولین بار در ۵ سیلندر روی شاسی این خودرو نصب شد. پیشرانه ۵ سیلندر یکی از عجیب ترین ساخته های صنعت خودرو در آن دوران بود. این پیشرانه از سال ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۲ مورد استفاده بود. البته یک نمونه ۱.۹ لیتری ۵ سیلندر دیگر نیز از سال ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۲ به قدرت ۹۹ اسب بخار مورد استفاده قرار گرفت. با این حال یک پیشرانه دیگر ۱/ ۲ لیتری در ۵ سیلندر از سال ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۲ در مدل های ۱۰۰ و ۲۰۰ نصب شد. ضمنا مدل ۲۰۰ دارای یک موتور ۱/ ۲ لیتری توربوشارژر بود که ۱۶۸ اسب بخار نیرو تولید می کرد و از سال ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۲ تنها و تنها برای این مدل قابل سفارش بود. در مجموع آئودی سری C۲ یا همان نسل دوم دارای ۶ پیشرانه مختلف بنزینی بود و فقط یک موتور دیزلی آن هم در ۵ سیلندر به حجم ۲ لیتر با قدرت ۶۹ اسب بخار و از سال ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۲ در این خودرو به کارگیری شد. از سال ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۳ دو گیربکس ۳ سرعته اتوماتیک و ۵ سرعته دستی وظیفه انتقال قدرت پیشرانه های مختلف به دیفرانسیل جلوی سری C۲ را بر عهده داشتند. سری C۲ در مدل های ۵ درب هاچ بک، ۴ درب و کوپه ساخته شد. سال ۱۹۷۷ مدل ۱۰۰ آوانته به صورت یک هاچ بک ساخته شد. مدل بزرگ تر و قوی تر ۲۰۰ آوانته نیز در سال ۱۹۷۹ در خلال نمایشگاه خودرو فرانکفورت معرفی شد. خودرویی که می توانست رقیبی سرسخت برای مرسدس بنز W۱۲۳ و بی ام و E۲۸ باشد. آئودی در سپتامبر ۱۹۷۷ توانست از مرز تولید یک میلیون دستگاه از مدل ۱۰۰ بگذرد. به معنایی دیگر تنها ۱۰ سال طول کشیده بود تا آئودی بتواند به این مهم دست پیدا کند.

آئودی سری C۲ را برای بازار شمال آمریکا با کد ۵۰۰۰ و پیشرانه ۵ سیلندر تدارک دیده بود. البته فروش مدل ۵۰۰۰ در بازار آمریکا همواره با مشکلاتی برای مدل دیزلی همراه بود زیرا در این کشور و به خصوص کالیفرنیا، قوانین سختگیرانه و دست و پا گیری درخصوص آلایندگی خودروها و محیط زیست وجود داشت. مشکلات مدل دیزلی بیش از بقیه بود و به همین دلیل در سال ۱۹۸۳ آئودی مدل توربو دیزل را راهی آمریکا کرد تا مشکلات برطرف شود، اما بازار آمریکا با آئودی توربو غریبه نبود زیرا در سال ۱۹۸۰ مدل بنزینی توربو با ۱۳۰ اسب بخار قدرت وارد بازار شده بود، اما این خودرو حدود ۲۰ درصد قدرت کمتری نسبت به مدل های اروپایی تولید می کرد. هرچند در کاهش قدرت پیشرانه آئودی تقصیری نداشت زیرا قوانین سختگیرانه تولید گاز های گلخانه ای باعث شده بود آئودی تغییراتی در پیشرانه، کاتالیزور و سیستم اگزوز ایجاد کند که در نهایت باعث کاهش قدرت این خودرو می شد. ضمنا متخصصان آئودی مجبور بودند بوست یا فشار توربوشارژر پیشرانه را کاهش دهند تا پیشرانه بتواند با بنزین اکتان پایین تر از اروپا نیز کار کند. این مدل مجهز به رینگ های آلومینیومی بزرگ تر نسبت به مدل های اروپایی بود. ضمنا سیستم تعلیق سفت تری هم داشت. برای این خودرو تنها یک گیربکس ۳ سرعته اتوماتیک قابل نصب بود و به همین دلیل بسیاری از خریداران این خودرو در آمریکا، گیربکس را با نمونه های دستی که شتاب بهتری داشتند تعویض می کردند. با این حال حتی گیربکس اتوماتیک نیز می توانست این خودرو را به سرعت ۱۸۲ کیلومتر در ساعت برساند. سرعتی که توسط نشریه معتبر Road & Track به ثبت رسید. به دلیل کیفیت خوب سواری این خودرو بیشتر تولیدات سری C۲ را مدل های ۱۰۰ سدان یا ۴ درب تشکیل می دادند و به همین دلیل از مجموع ۹۸۸ هزار و ۵۸۱ دستگاه تولید این سری، بیش از ۸۸۷ هزار دستگاه مربوط به مدل ۴ درب است.

طراحی

لودوینگ کراوس طراح سری C۲، سری ۱۰۰ را به گونه ای طراحی کرد که ضمن استفاده از خطوط تعریف شده و ساده، با الگوهای طراحی دهه ۷۰ کمی متفاوت بود. در حالی که آمریکایی ها هنوز خودروهایی با جثه درشت و پیشرانه های پر حجم تولید می کردند، آلمانی ها رو به استفاده از خطوط نسبتا چهارگوش در طراحی خودرو آوردند که البته با گوشه های گرد تصحیح می شد. نمونه ای از این نوع طراحی را می توانید به راحتی در رقیبان دیرینه آئودی همچون مرسدس بنز W۱۲۳ ببینید. بنزی که در عین رادیکال بودن طراحی، ظرافت هایی در به کارگیری خطوط نیم گرد دارد. کراوس (طراح خودرو) هم درک کرده بود که دیگر وقت عبور از حجم های به یادگار مانده از دوران دهه ۶۰ است. از این رو طرحی درانداخت که ضریب آیرودینامیکش (ضریب مقاومت خودرو در مقابل عبور هوا در تونل باد) به ۳۱ صدم رسید! عددی که در سال ۲۰۱۶ هم در خور توجه است. خودروی مورد نظر ما در سال ۱۹۷۷ ساخته شده و به گفته مالکش بیش از یک میلیون کیلومتر حرکت کرده است. اما به دلیل عدم تصادف و البته بازسازی اصولی، هنوز هم مثل روز اول در سلامت کامل به سر می برد. شاید به همین دلیل باشد که وقتی از نزدیک خودرو را بررسی می کنید، می بینید که درز ها و فواصل بدنه و قطعات کالاتنظیم و دقیق هستند. چراغ ها، جلوپنجره و سپر جلو مجموعا طرحی ساده و بدون هیجان را برای خودرو به ارمغان آورده اند که هر چند نمی توان گفت ظریف و پر هیجان است اما بی انصافی است اگر آن را زشت و خسته کننده خطاب کنیم. چهره خودرو همچون یک صورت ساده و بی آرایش به نظر می رسد که به خودی خود جذاب است نه به زور لوازم آرایشی!

در نمای کناری و پشت هم همان سادگی محض دیده می شود. اما اگر از نمای کناری به این خودرو نگاه کنید و بدانید که ضریب آیرودینامیکی آن ۳۱/ ۰ است، آن وقت با خود خواهید گفت این ضریب مناسب چگونه به لطف این بدنه چهارگوش و ساده حاصل شده است؟ از طرفی درب محفظه صندوق عقب هم کشیده به نظر می رسد و با نگاهی به دفترچه راهنمای خودرو خواهید دید که صندوق عقب ۶۲۰ لیتر فضا در اختیارتان می گذارد. سبک طراحی چراغ های عقب بی شباهت به فیات های دهه ۷۰ هم نیست و جالب است بدانید که این چراغ ها مجهز به چراغ مه شکن هم هستند، چراغی که در بسیاری از خودروهای لوکس آن دوران هم دیده نمی شد. ضمنا تا فراموش نکرده ایم بگوییم که در جلو نیز دو عدد پروژکتور وجود دارند. اما جالب ترین نکته در نمای ظاهری خودرو روی سپر های جلو قرار دارد. برآمدگی که در جلوی چراغ ها نصب شده و در واقع همان شیشه شورهای چراغ هستند. این شیشه شورها سوپاپی دارند که در مقابل عبور جریان آب ایستادگی می کند و سپس با رها شدن به آب اجازه می دهد با شدتی باور نکردنی به چراغ ها پاشیده شود.

فنی

خودروی مورد نظر ما دارای پیشرانه ۲ لیتری ۴ سیلندر با ۱۱۳ اسب بخار نیرو است. این خودرو که به صورت شخصی وارد ایران شده و سندش هنوز دست اول است، در سال های گذشته حتی با استفاده از قطعات اصلی و روش های علمی، مورد تقویت و تیونینگ در بخش موتور نیز قرار گرفته بود اما بعد از مدتی دوباره خودرو به حالت استاندارد بازگشت. سیستم تعلیق آئودی ۱۰۰ نیز که در جلو مک فرسون و در عقب فنر لول است، علاوه بر ایجاد سواری راحت می تواند حالت اسپرتی را برای رانندگی ایجاد کند. بی شک دلیل این مهم می تواند نصب میل فرمان و ادوات کنترل خودرو در بالای پلوس های جلو و کاسه چرخ باشد. نکته جالب اینکه پیشرانه ۴ سیلندر این خودرو به صورت طولی همچون خودروهایی مثل پیکان خودمان روی شاسی نصب شده اما خودرو دیفرانسیل جلو یا اصطلاحا پلوس جلو است!

حتی کارتل آلومینیومی نیز در جداره بیرونی با پره های خنک کننده همچون پیشرانه موتورسیکلت ها ساخته شده تا دمای روغن موتور سریع تر کاهش یابد. شتاب گیری این خودرو واقعا باعث تعجب شما می شود تا جایی که هیچ یک از خودروهای روز بازار مثل تندر ۹۰ و پژو ۲۰۶ تیپ ۵ و حتی زانتیا از پس این خودرو بر نمی آیند. حتی این آئودی می تواند در دنده یک تا ۶۰ کیلومتر در ساعت سرعت بگیرد. ترمزها نیز به صورت ضربدری کار می کنند یعنی چرخ عقب سمت راننده با چرخ جلوی سمت شاگرد یک مدار واحد دارند تا خودرو ایمن تر ترمز کند. سینا صدوقی، مالک خودرو در مورد آن می گوید: این خودرو بیشترین قطعات را در میان خودروهایی که تا به حال دیده ام دارد. حتی کلید پروژکتورهای جلو در مجموع ۳۶ قطعه دارد و جالب است بدانید هر قطعه ای در این خودرو که بیش از ۴ گرم وزن داشته باشد دارای شماره فنی است. در کل در مورد این خودرو باید گفت، مدل ۱۰۰ و در کل آئودی از جمله خودروهایی است که به دلایل مختلف نتوانست در ایران به حقش برسد و هنوز هم ناشناخته باقی مانده است. در پایان از همکاری صمیمانه برادران صدوقی با هفته نامه دنیای ماشین تشکر می کنیم.

طراحی کابین

وقتی درون کابین قرار می گیرید، می توانید به خوبی ارتباط طراحی درونی و بیرونی خودرو را درک کنید. مجموعه داشبورد به دلیل اینکه با استفاده از خطوط افقی کشیده طراحی شده است، کابین را وسیع و بزرگ نشان می دهد. البته این بزرگی تصنعی نیست زیرا واقعا کابین جادار و عریض ساخته شده. طراحی کابین بسیار ساده است اما در اوج ارگونومی قرار دارد. به طوری که برای استفاده از هیچ یک از ادوات کنترل مثل چراغ ها و... حتی نیاز نیست انگشتان دست را کاملادراز کنید چه برسد به اینکه بخواهید دستانتان را از روی فرمان بردارید. لبه بالایی داشبورد با قطعه آلومینیومی پر شده و روکشی نازک از چوب دارد. به شکلی که در نگاه اول تصور می کنید کل این قطعه چوبی است. کمربندهای ایمنی نیز با سبکی جالب و غیر متداول به قلابشان بسته می شوند. سراسر داشبورد جلو را خروجی های سیستم تهویه مطبوع اشغال کرده اند. اما شبکه های خروجی هدفمندتری نیز در این خودرو وجود دارد که از جمله آنها باید به خروجی کنار پای راننده در زیر شیفتر گیربکس و زیر ستون فرمان اشاره کرد. زیر آرنجی عقب و شیشه های برنزی رنگ نیز از دیگر مشخصات این خودرو هستند.

آلمان یدک بزرگترین مرجع لوازم یدکی خودروهای آلمانی.

The Audi 100 and Audi 200 are four-door, front-engine, front- or all-wheel drive full-size/executive sedans manufactured and marketed by the Audi division of the Volkswagen Group for model years 1968 through 1994 — across four generations (C1-C4), with a two-door model available in the first and second generation (C1-C2) and a five-door wagon available in the third and fourth (C3-C4) generation.

The third generation Audi 100/5000 was widely noted for its advanced aerodynamic design, which included pin-located, flush side windows — and achieved a drag coefficient of 0.30.

The C2 and C3 models of the Audi 100 were marketed initially in the United States as the Audi 5000 (1984-1988) and in South Africa as the Audi 500.